Doet ie het of doet ie het niet?

Voor mijn moestuin ben ik altijd op zoek naar tweedehands gereedschap. Niet alleen omdat hergebruik beter is voor het milieu, het is ook beter voor mijn portemonnee. En, belangrijker, ik krijg er een goed gevoel van. Ik struin kringloopwinkels af naar tuingereedschap en al die andere dingen die handig zijn in de tuin. Ook rommelmarkten en onze digitale kringloopwinkel marktplaats worden met regelmaat bezocht.

Marktplaats bleek weer eens mijn beste vriend toen ik op zoek was naar een regenton en daarom ben ik nu onderweg naar het naastgelegen dorp. De advertentie was een allergaartje van bij elkaar gezette meuk die ik goed kan gebruiken. Behalve een regenton had de adverteerder ook een paar broeibakjes in de aanbieding.

Terwijl ik door de polder rijd trekt het landschap aan me voorbij. De boeren zijn op deze zomerse dag aan het werk op het land en ik geniet van het korte ritje. In het dorp aangekomen is het adres snel gevonden en als ik het erf op rijd komt er een grote hond naar me toe. Ik aarzel om uit te stappen maar het blijkt een vriendelijke lobbes. Rond het erf staan fruitbomen en de spullen die te koop zijn liggen al klaar. Dan komt er een man uit de kas. “U woont hier mooi” zeg ik beleefd, “lekker veel ruimte voor fruitteelt”. “Och ja,” zegt hij, ”het is leuk”. Ik rommel graag een beetje aan en daar is dit een mooie plek voor. Het is wel een beetje een bende maar ik ben aan het opruimen, vandaar dat ik één en ander verkoop.”

Ik kijk naar de regenton en broeibakjes. De bakjes zien er vies uit en missen allemaal een klepje voor de ontluchting. Hij ziet dat ik er naar kijk en zegt “ja ze zijn wel een beetje vies, ik had geen tijd om ze schoon te maken. Dat had ik misschien wel moeten doen….”. Ik geef aan dat het geen probleem is. “Er missen ook een paar klepjes” gaat hij verder, “maar die heb je eigenlijk niet nodig hoor, geen idee waarom de fabrikant ze er op doet want ze staan toch altijd open, eigenlijk is het grote onzin”. Ik denk aan de paprika’s die altijd in de bakjes worden voorgezaaid. Die hebben zo’n 25 graden nodig om te ontkiemen en dan moeten ze echt dicht. Maar ze kosten nog niet een derde van de prijs in de winkel dus ik wil ze toch hebben. “Ach”, zeg ik, “als de klepjes toch niet nodig zijn neem ik ze maar me. Ik kan er altijd nog iets overheen leggen”.

De regenton mist een deksel. Dat had hij me desgevraagd al verteld bij het maken van de afspraak. Hij begint er gelijk over als we naar de regenton lopen. “Tja, er zit geen deksel  meer bij maar die heb je eigenlijk niet nodig hoor, geen idee waarom de fabrikant dat er op doet, het kan makkelijk zonder”…. Hij is wel praktisch ingesteld 😉 Ik denk aan alle muggen die ’s avonds in de moestuin rondvliegen en eitjes leggen in stilstaand water. Toch neem ik hem mee. Een houten plank als deksel is voorlopig goed genoeg. Ik reken af en ben de gelukkige bezitter van een regenton zonder deksel en vier vieze broeibakjes waarvan de helft klepjes missen.

De man helpt galant met het dragen van de broeibakjes, zelf neem ik de regenton voor mijn rekening. Na nog een praatje over de beluchting van zijn kas nemen we afscheid en start ik de auto… maar het blijft stil… hij doet het niet… Wat nu? Daar sta ik dan bij een vreemde man op het erf, midden in de polder…  Ik kijk rond, waar is die man.. Ik zie hem net in de kas verdwijnen.

Snel bedenk ik wat er met de auto kan zijn. Er zit genoeg benzine in. De accu is vorig jaar vernieuwd. Wat kan het verder zijn? De man komt gelukkig de kas weer uit. “Heeft u misschien startkabels” vraag ik, “mijn auto doet het niet”. “Tuurlijk”, zegt ie. Gelukkig, hij kan me helpen en ik vergeet op slag zijn verkooppraatjes. Ik verontschuldig me dat ik het heel vervelend vind, maar hij wimpelt het weg. “Geeft niks hoor, kan gebeuren”. Ik zet alvast de motorkap open en doe de bescherming van de polen van de accu af.  Hij zet zijn auto naast de mijne en rommelt met zijn motorkap.  “Ik weet niet hoe hij open moet” zegt hij, “ik kom nooit onder de motorkap…”

Ik zucht inwendig, dat heb ik weer, mijn redder weet niets van auto’s. Ik wijs waar het palletje moet zitten om de kap open te doen en hij zet hem open. Samen zoeken we de accu maar kunnen maar één pool vinden in plaats van twee.. “Tja”, zegt hij, “ik denk niet dat het gaat lukken, de pool zit waarschijnlijk onder de beschermkap en ik weet niet hoe die er af moet, dan beschadig ik misschien wel wat”.  Dat begrijp ik ook, je gaat je auto niet slopen om een wildvreemde te helpen. Ik overweeg mijn opties. De wegenwacht? Familie bellen?

“Probeer nog eens te starten” zegt de man. Ik geef aan het dat geen zin heeft, hij doet het immers niet. Maar ik probeer het toch maar, en… hij doet het!! Ik stamel nog een paar excuses. Wat moet die man wel niet van me denken? Met een rood hoofd groet ik nog een keer en rijd ik snel weg.