Moestuinieren in augustus

Normaal gesproken is augustus voor mij de fijnste maand in de moestuin. Zomervakantie, oogst die de keuken inrolt, potten tomatensoep die in de kas verdwijnen en uitpuilende vriezers met groente voor de winter. Maar niet dit jaar. Nu is alles anders. Half juli moesten we afscheid nemen van onze hond Luna. Ze is 16,5 jaar bij ons geweest en haar verliezen heeft een diep gat geslagen in ons hart.

Luna

We wisten dat het afscheid een keer zou komen. Je zou willen dat je hond honderd wordt of tenminste zolang je zelf op aarde rondloopt, maar dat kan niet. Het laatste jaar ging ze erg achteruit, eten was al jaren een probleem maar werd steeds problematischer waardoor ze binnen een jaar een kwart van haar lichaamsgewicht verloor. Staar en doofheid gaven langzaamaan ook steeds meer problemen. Om een lang verhaal wat in te korten… we namen het moeilijke besluit dat het genoeg was voor haar.

Eerst zie je op tegen die ene dag, dat moment, en daarna komt de leegte en ondanks dat we weten dat we de juiste beslissing hebben genomen, ook het schuldgevoel. Hadden we toch niet dit, hadden we toch niet dat…in je hoofd ben je voortdurend met jezelf aan het evalueren en daarnaast ook het verdriet en alle fases die bij een rouwproces horen.

We hadden veel steun aan elkaar maar ook aan een paar boekjes die we gevonden hadden, waarvan één online. Ja ik weet dat dit een moestuinblog is maar misschien zijn er mensen die hier ook steun aan hebben. Het is een klein boekje over euthanasie, geschreven door dierenarts Hugo van Duijn en heet: Zijn we niet te vroeg? Het andere boekje heet Lieve hond, ik rouw om jou van Marleen van Baal.

Voor de volgers op Instagram en Facebook, ik deelde daar al eerder een post over het afscheid van Luna omdat ze zo bij ons leven hoorde.

Tuinzin

Kort gezegd, ik had niet veel zin meer in de tuin. Ik had het gevoel dat het alle dagen mistig was in mijn hoofd en waarom zou je iets gaan doen waar je geen zin in hebt? Om toch onze gedachten te verzetten besloten we elke avond naar de tuin te gaan. En ja, mijn lief ging ook mee 😉 We noemden het TuinTherapie en door elke avond wat te doen tikten we heel wat klussen af. Na een paar weken kwam de tuinzin langzaam terug. Natuurlijk ging ik ook door met oogsten en het verwerken van de oogst en langzaamaan vullen de kasten en vriezers zich weer.

En dan nu: hoe gaat het in de tuin?

Tomaten

Ik hoor van iedereen dat het een heel goed oogstjaar is. Grote aardappelen, veel bonen en vooral: veel tomaten! Dat is mijn tuin niet anders, hoewel ik volgend jaar ook wel dingen anders ga doen. Ik plant de tomatenplanten altijd uit aan de rand van een bed, zodat ik aan weerskanten planten kwijt kan en zo geen 9 maar 18 planten kan zetten. Dat is in een jaar van droogte niet zo handig want als het dan een keer regent loopt het water zo het pad op. Dus volgend jaar ga ik de planten toch meer in het midden van een bed zetten, of in ieder geval anders dan nu.

Eén keer per week veranderd mijn keuken in een klein soepfabriekje. Hiervoor gebruik ik als basis het recept voor pastasaus. Het voordeel van inmaken is dat de vriezer beschikbaar blijft voor andere groente en bewaren ook geen stroom kost. Als ik geen tijd heb maak ik de tomaten schoon en vries ze in, altijd handig voor stoofpotjes of risotto, voor een gebakken eitje of om een eenpersoons soepje te maken in de winter.

Zadenwinkeltje

Sorry voor de chaos in deze blog, ik wil veel vertellen maar eigenlijk ontbreekt de tijd. Natuurlijk vragen de tuin, huis en werk de nodige aandacht, maar ik heb ook nog af en toe mantelzorgtaken voor ouders, mijn trainingen voor de kustmarathon Zeeland (wandelen is nodig om gezond te blijven met mijn knieën) én ik ben bezig met de voorbereidingen voor het zadenwinkeltje. Ja, dat komt er, hoe dan ook, maar ik weet nog niet wanneer want het vraagt veel van me om op dit moment alle ballen in de lucht te houden. Heb dus wat geduld met me en hou mijn blog in de gaten voor de aankondigingen.

En dan mijn leukste nieuws … hebben we afgelopen donderdag een nieuw hondje opgehaald! We noemen haar Nova. Het is natuurlijk heel snel, vandaag is het zes weken geleden dat Luna is overleden, maar we wilden graag een nieuw hondje, zagen haar.. en waren verliefd! Ze is vier maanden oud en moet nog heel veel leren, maar we zijn heel blij met haar. De foto is niet zo blogwaardig, maar zodra ik een mooie foto van haar heb gemaakt zal ik hem vervangen.