Moestuinhippie kijkt omhoog onder de pruimenboom. Daar voltrekt zich ultiem geluk. De bloesem kleurt de boom wit en alle gevleugelde vrienden van de moestuin hebben dit plekje gevonden. Ze voelt zich rijk, een zonnige windstille dag is perfect voor de bestuiving van haar prachtige Victoria. Samen genieten ze van dit moment, de bijtjes van hun stuifmeel en Moestuinhippie op haar beurt weer van hen. Ze wil het van de daken schreeuwen: de lente komt eraan! Dat zou een beetje raar zijn hé, het is immers ieder jaar lente maar dit jaar voelt het anders. Na drie maanden van zorgen gloort er licht aan de tunnel, juist vandaag, op de eerste dag van de lente. Dat kan toch geen toeval zijn?
Vanachter de spruitjes gluurt Moestuinhippie naar een tafereel op het moestuinpad. Daar loopt een oude man, een beetje voorovergebogen. In zijn kruiwagen liggen allerlei spullen. Moestuinspullen. Je weet wel, netten, emmers en een gereedschapskistje. Spullen die hem ongetwijfeld dierbaar zijn. De oude man knikt naar haar en kijkt naar zijn kinderen die vóór hem lopen. Ze sjouwen ook met spullen. Zijn schoffel, bonenstokken en een tuinstoeltje. Moestuinhippie voelt een knoop in haar maag. Zo aan het einde van het jaar ziet ze dit tafereel vaker.... altijd met een andere oude man, kruiwagen en kinderen.