“Ga je mee Luna uitlaten” vraagt mijn man, als ik de tomaten aan het verspenen ben in de kas. “Ehhhh” …. “Het hoeft niet”, zegt hij, “dan ga ik even alleen”.
Ik heb het druk, in april komt alles tegelijk. Zaaien, verspenen, werken aan de nieuwe kas. Maar eerlijk gezegd koester ik ook de momentjes in de kas. Die worden met zorg ingeplant in de uren dat de zon de kas verwarmt en mij een gelukzalig gevoel geven. Radio zachtjes aan, grote bak potgrond en tomatenzaailingen bij de hand en genieten, vooral dat.
De kippen paraderen luidkeels door de tuin. Allemaal tegelijk een ei moeten leggen geeft de nodige stress bij de dames. Ik haal Happy even uit de strijd in de hoop dat de rust terugkeert en laat haar even rondlopen in de kas. Als ze tussen mijn bessenstekken kruipt neem ik haar even op schoot, maar dan komt er van verspenen niets meer. Toch maar weer terug de tuin in. Gelukkig heeft Saté inmiddels een ei gelegd en kan de volgende het legnest betreden. De rust is wedergekeerd.
Het verspenen geeft rust in mijn hoofd. Op de radio hoor ik het coronanieuws aan, weer zoveel doden door dit verschrikkelijke virus. In wat voor wereld zijn we toch beland, ongelooflijk hoe die ineens kan veranderen. Angst en zorgen spelen de boventoon in het leven. Angst om zelf ziek te worden, of je naasten. Zorgen om te voorkomen dat je ziek wordt, lukt dat wel met alle maatregelen?
Gelukkig hebben we de tuin nog. Mijn handen gaan door met verspenen, de één na de ander. Zestig tomatenrassen kweek ik dit jaar, en van allen zaaide ik drie zaadjes. Dat zijn 180 planten als ze allemaal ontkiemen en dus veel werk, maar ik geniet op mijn plekje in de zon en denk aan een berichtje dat ik afgelopen week kreeg.
Op Instagram stuurde iemand me een bericht dat ze door het virus niet meer naar haar tuin durfde. Ze kwam er elke dag, het was haar plek waar ze zo van genoot. Niet meer naar de tuin kunnen voelde als verlies van haar beste vriend. Ze ging de tuin voor een jaar afdekken, omdat deze naast een druk bezocht wandel- en fietspad ligt en wordt afgesloten met hangslot waar iedereen gebruik van maakt. Haar angst voor besmetting was groter dan haar liefde voor de tuin. Ik adviseerde latex handschoenen, een ander stelde schoonmaakdoekjes voor. “Geef je tuin niet zomaar op”, adviseerde ik, “je hebt die tuin ook nodig om te ontspannen in deze tijd”.
Een week later kreeg ik weer een berichtje van haar. Ze ging weer naar de tuin, gewapend met latex handschoenen en chloordoekjes. Haar bankje was verplaatst van het drukke fietspad naar een rustig plekje bij de kas. Ze had net haar boerenkool om de mesthoop heen gezet, zodat daar binnenkort een mooie gele, bloeiende haag omheen ontstaat.
Gelukkig hebben we de tuin nog.
MOESTUIN HIPPIE 