Hij

Hij houdt niet van tuinieren. Natuurlijk wil hij haar wel helpen met het zware werk, maar zodra het klaar is vraagt hij “heb je nog iets voor me, of was dit het?” Meestal is dat na een uurtje, maar soms haalt hij dat niet eens. Als zij dan nog thee wil drinken op de tuin zegt hij “volgens mij wil Luna naar huis, kijk maar, ze is het beu”. Waarop Luna haar oren spitst, haar staart kwispelt en naar het tuinhek kijkt. Daar lonkt de vrijheid, voor beiden.

Gelukkig kan ze veel zelf. Compost keren, het tuinhek repareren of de schuur opknappen, ze kan het allemaal. Maar soms is ze niet zo handig en komt ze thuis met blauwe vingers en een dikke hand, of rugpijn. Op dagen dat het wat minder gaat helpt hij haar, zonder te klagen.

Ondanks dat de moestuin niet zijn ding is bouwde hij voor haar een schuur, op voorwaarde dat ze een gedegen bouwtekening maakte. Nu, die kwam er, en twee maanden aan één stuk offerde hij zijn vrije weekenden op om de schuur te bouwen. Natuurlijk hielp zij wel mee, maar echt sterk is ze niet dus hij deelde de orders uit en zij was de knecht. En dat ging wonderlijk goed. Samen bouwden ze een landelijke schuur waar menig voorbijganger lovende woorden voor had.

Voor de komende tijd staat er een nieuw bouwproject op de planning. Haar droom gaat in vervulling, er komt een kas in de moestuin. Geen kant en klare kas, nee, een echte landelijke kas van oude ramen. Vintage.

Ze weet precies hoe het moet worden. De ramen worden roomwit, de potdekselplanken zwart. Ze weet welk raam op welke plek moet komen. Vóór de kas zal ze zinnia’s planten en in de kas… daar komen natuurlijk haar tomaten. Nieuwe rassen heeft ze gekocht, met nog meer smaaksensatie die komende zomer op hun bord zal liggen.

“Zie je het wel zitten om de kas te gaan bouwen” vraagt ze aan hem. “Het zal moeten” is zijn antwoord. “Als je maar zorgt voor een goede bouwtekening”. Tuurlijk, dat komt goed. Na het kippenhok en de schuur weet ze precies hoe dat moet. Ze voelt zich schuldig dat hij weer zijn vrije tijd in haar droom moet steken. Tijd die hij liever in zijn schuur door brengt, bij zijn radio’s.

Dan komt de start van de bouw steeds dichter bij. Als ze naar de tuin gaat om de houtleverancier op te vangen en alle materialen naar de tuin te sjouwen zegt hij “zal ik je zo even komen helpen?”. Opeens geeft het niets dat hij niet van tuinieren houdt, het enige wat ze dan denkt is “wat ben ik blij met jou!”.